Zeurbloemen

De verjaardag van mijn vrouw viel dit jaar samen met Pasen. Als ik haar ergens blij mee kan maken op een feestdag, dan is het wel met een bosje bloemen. Ze heeft een eenvoudige smaak wat dat betreft. Ze hoeft geen exotische orchideeën, zeldzame rozen of chrysanten; ze houdt het meest van gewone tulpen. Heel gemakkelijk. Over de kleur hoefde ik dit jaar ook niet lang na te denken.

Het was de woensdag voor Pasen en voor mij, vanwege de vakantie, de laatste mogelijkheid om bloemen te kopen. De verkoopster in het bloemenstalletje had me al meerdere malen op het hart gedrukt: "Maakt u zich geen zorgen, ze houden het prima vol tot zondag."

"Dus geen water of zo'n zakje met bloemenvoedsel?" vroeg ik bezorgd. Ze lachte en wikkelde nog een extra laag krantenpapier om de tulpen heen. "Gewoon op een koele en donkere plek bewaren."

Thuisgekomen legde ik het boeket in een kastje in het tuinhuisje. Het was er donker en de temperatuur lag zowel 's-nachts als overdag rond een paar graden boven nul. Perfect. Het kostte me de grootste moeite om niet iedere dag even de verpakking te openen om te kijken hoe de tulpen er bij lagen. Maar dan zou er licht bij komen en zouden ze het zeker niet overleven. Stel je voor dat ik haar een verdord bosje bloemen zou overhandigen!

Tijdens het paasontbijt heb ik haar de tulpen, ingepakt en al gegeven.

"Wanneer heb je die gekocht?' vroeg ze. Ze keek verbaasd.

"Woensdag al," zei ik.

Langzaam wikkelde ze de bloemen uit de dikke lagen papier.  Ik hield mijn adem in. Toen ze de laatste laag had afgerold sprong ze blij op van haar stoel en hield een prachtige bos gele tulpen voor haar uit. 'Ik zal ze meteen in het water zetten.'

De tulpen zagen er nog precies zo uit als vijf dagen geleden in de winkel.  "De verkoopster had gelijk," zei ik. "Ze hebben het prima volgehouden zonder water."

Tevreden schikte mijn vrouw de tulpen in een grote groene vaas. "Kijk, daarom hou ik zo van tulpen," zei ze. "Dat zijn niet van die zeurbloemen."