Bergop Fietsen

Ik was ongeveer halverwege en ik had natuurlijk wind tegen. Tegen beter weten in keek ik toch even naar boven. Ik zag een paar donkere wolken aan de horizon. Zou het ook nog gaan regenen?

Plotseling werd ik ingehaald door een oude man op de fiets. Hij zat statig rechtop en trapte zonder moeite zijn pedalen rond. Ik hoorde hem niet aankomen en schrok toen hij opeens voorbij zoefde. Hij nam zelfs een hand van het stuur en zwaaide naar me.

De moed zakte me in de schoenen. Ingehaald door een oude man! Toen hij bijna uit zicht was verdwenen bedacht ik me opgelucht dat hij natuurlijk op een elektrische fiets zat.

Ik ploeterde verder. Hoofd naar beneden en doortrappen. Het begon zachtjes te regen. Ik zag de witte strepen op de weg steeds langzamer onder me door schieten. Ik schakelde een tandje terug. De berg wordt naar het einde toe steeds steiler. Nog een tandje terug. Ik keek alleen nog maar naar de pedalen. De strepen stonden bijna stil. Niet opkijken, niet opkijken nu. Ik wist niet hoever ik nog moest. Ik vergat alles om me heen en toen was er alleen nog het rondtrappen van de pedalen.

Opeens was ik boven. Ik keek achterom. Dat ging eigenlijk best gemakkelijk.

We wonen dus op een voor Nederlandse begrippen hoge berg. Op 425 meter boven zeeniveau, ongeveer honderd meter hoger dan de top van de Vaalserberg.

Bijna elke dag ga ik 's middags een stukje fietsen. Het nadeel van bovenop een berg wonen is dat waar je ook naartoe fietst: het laatste stuk naar huis is altijd bergop. In het begin was de straat uit naar beneden en weer terug al ver genoeg. Nu fiets ik steeds verder. Het mooie landschap, het goede gevoel van beweging en jezelf steeds beetje bij beetje overwinnen, maakt het allemaal goed.